کد مطلب:190819 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:206
وصیت 09
وصیة اخری لولده الصادق علیه السلام
وصی الی الصادق علیه السلام أبوه، أبوجعفر علیه السلام وصیة ظاهرة و نص علیه بالامامة نصا جلیا، فروی محمد بن أبی عمیر عن هشام بن سالم عن أبی عبدالله جعفر بن محمد علیه السلام قال: لما حضرت أبی الوفاة قال: یا جعفر أوصیك بأصحابی خیرا، قلت: جعلت فداك، والله لأدعنهم و الرجل منهم یكون فی المصر فلا یسأل أحدا [1] .
هنگامی كه وفات امام باقر علیه السلام فرارسید، به فرزندش امام صادق علیه السلام فرمود:ای جعفر! تو را وصیت می كنم در مورد یارانم به خیر و خوبی.
[ صفحه 62]
امام صادق علیه السلام می فرماید: گفتم قربانت گردم، به خدا قسم آن ها را به مقامی از علم می رسانم كه هر مردی از آن ها در هر شهری باشد، محتاج به سؤال ازهیچ كس نباشد.
در تاریخ زندگانی حضرت امام محمدباقر علیه السلام، این وصیت خیلی چشم گیر و حایز اهمیت می باشد، زیرا طی آن فرزندش امام صادق علیه السلام را وصیتی آشكار نمود و طی آن وی را به جانشینی پیامبر عظیم الشأن علیه السلام منصوب كرد، سپس سفارش اصحاب و یاران را به وی فرمود. این مسأله نیز اهمیت فوق العاده ای دارد كه انسان با چه كسی همنشین و همراز و همسفر باشد.
وصیت امام باقر علیه السلام به امام صادق علیه السلام درباره ی اصحاب، نشان می دهد كه باید این مجموعه از هم پاشیده نشود و قدر همدیگر را بدانند، و برای همدیگر ارزش قایل باشند، و از تفرقه و جدایی بپرهیزند؛ اگر چنین شد هیچ گاه شكست نمی خورد و دشمن نمی تواند در آنان نفوذ پیدا كند، زیرا «یدالله مع الجماعه» ؛ [2] دست خداوند متعال با جماعت است، و به قول معروف، با هم باشیم كه همیشه باشیم.
وصی الی الصادق علیه السلام أبوه، أبوجعفر علیه السلام وصیة ظاهرة و نص علیه بالامامة نصا جلیا، فروی محمد بن أبی عمیر عن هشام بن سالم عن أبی عبدالله جعفر بن محمد علیه السلام قال: لما حضرت أبی الوفاة قال: یا جعفر أوصیك بأصحابی خیرا، قلت: جعلت فداك، والله لأدعنهم و الرجل منهم یكون فی المصر فلا یسأل أحدا [1] .
هنگامی كه وفات امام باقر علیه السلام فرارسید، به فرزندش امام صادق علیه السلام فرمود:ای جعفر! تو را وصیت می كنم در مورد یارانم به خیر و خوبی.
[ صفحه 62]
امام صادق علیه السلام می فرماید: گفتم قربانت گردم، به خدا قسم آن ها را به مقامی از علم می رسانم كه هر مردی از آن ها در هر شهری باشد، محتاج به سؤال ازهیچ كس نباشد.
در تاریخ زندگانی حضرت امام محمدباقر علیه السلام، این وصیت خیلی چشم گیر و حایز اهمیت می باشد، زیرا طی آن فرزندش امام صادق علیه السلام را وصیتی آشكار نمود و طی آن وی را به جانشینی پیامبر عظیم الشأن علیه السلام منصوب كرد، سپس سفارش اصحاب و یاران را به وی فرمود. این مسأله نیز اهمیت فوق العاده ای دارد كه انسان با چه كسی همنشین و همراز و همسفر باشد.
وصیت امام باقر علیه السلام به امام صادق علیه السلام درباره ی اصحاب، نشان می دهد كه باید این مجموعه از هم پاشیده نشود و قدر همدیگر را بدانند، و برای همدیگر ارزش قایل باشند، و از تفرقه و جدایی بپرهیزند؛ اگر چنین شد هیچ گاه شكست نمی خورد و دشمن نمی تواند در آنان نفوذ پیدا كند، زیرا «یدالله مع الجماعه» ؛ [2] دست خداوند متعال با جماعت است، و به قول معروف، با هم باشیم كه همیشه باشیم.
[1] كافي، ج 1، ص 306، ح 2؛ ارشاد شيخ مفيد، ج 72 ص 180؛ بحارالانوار، ج 47، ص 12.
[2] كنز العمال، ج 7، ص 558 ح 20241.